Vriendin
“En jij wordt mijn uitvaartdame” zegt ze, resoluut als dat ze is
Mijn vriendin. Een vrouw die altijd zelf de touwtjes in handen hield. Een organisator in hart en nieren. Zo ook wat haar uitvaart betreft. Ze wil zelf alles regelen, eerst nog aan de eetkamertafel. Later vanuit haar hoog-laagbed in de woonkamer. Samen bespreken we wat zij wil en wat de mogelijkheden zijn.
Ze wil thuis op bed opgebaard worden met vrolijke kleding aan.
“De kist, niet zo’n dure hoor en de rouwauto wit. De kaart moet ook niet te treurig worden. Ik was een vrolijk en positief ingesteld mens, zo wil ik dat de mensen mij zich herinneren”.
De afscheidsdienst op een mooie locatie waar veel mensen kunnen komen. Livemuziek, rode rozen in vazen, een kunstenares om met de familie en belangstellenden een steentje te leggen in haar grafmonument.
“Kan ik alvast mijn toekomstige plekje uitzoeken Sarah”?
Ik maak een afspraak en samen gaan we kijken.
In de zon wil ze. Geen bomen in de buurt want die vogels hé….
Na de afscheidsdienst wil ze dat er goed gegeten en gedronken wordt.
Samen zoeken we een locatie uit die klopt bij wat zij wil.
Alles is besproken, dit geeft haar rust.
Twee weken later overlijdt ze.
Mijn vriendin.
Tijdens de dienst wordt er gezongen.
Iedereen zingt maar mijn keel zit dicht.
De sprekers spreken over haar en voor haar.
Die brok blijft maar in mijn keel steken.
Ik bijt te vaak op mijn onderlip.
Een huilende uitvaartbegeleidster kan echt niet, toch?
Een huilende vriendin kan wel.
Bij de uitgeleide speelt de organist zo prachtig ‘Air van Bach’.
De tranen rollen over mijn wangen als we haar naar haar laatste plekje in de zon brengen.
Tijdens het bittergarnituur en de drankjes wordt er nagepraat.
“Je had het soms moeilijk hè Sarah.
Begrijpelijk hoor. Het was mooi om jouw emoties te zien. Deze laten zien dat je mens bent en
geen machine, ze was ook jouw vriendin”.
Wat was het mooi om haar uitvaart te mogen begeleiden.
En wat was het fijn dat mijn tranen – om haar – mijn mens zijn lieten zien.
