Voetstappen in de sneeuw
Met maximaal 30 kilometer over de straten, de hond achterin. Daar gingen we. Op weg naar een winterlandschap om een wandeling te maken en dat een paar kilometer verderop.
Het was koud, de wind was guur, maar het was zo prachtig. Kinderen en jongeren die van een heuveltje afgleden, de hond die elke sneeuwbal wilde pakken, mijn dochter die steeds verder en dieper in de sneeuw terecht kwam. Ik moest vreselijk lachen om haar. Ook zij kwam niet meer bij. Ze plofte neer in de sneeuw omdat ze even bij moest komen van het gelach. En de omgeving, zo wit met de kristallen en de sneeuwlagen over de takken.
Wat kan ik genieten van dit soort momenten. Momenten die mijn hoofd leeg maken. De rust, maar vooral het plezier van de mensen. Een glimlach op ieders gezicht. We mogen, nee, we moeten genieten van het leven. Dit weekend heb ik dat gedaan en ik hoop u ook, hoe moeilijk dat soms is.
