Waar de lente lacht
De lammetjes worden al groter, de bloemen en bomen ontluiken, de vogels nestelen zich, de koeien staan weer in de wei en het zonnetje straalt steeds meer. Lente. Het seizoen om weer er op uit te gaan met mijn hond. Het seizoen om de tuin te doen en naar de vogels te luisteren. Het seizoen van buiten eten, terrasje “pakken” maar ook het moment voor mij om nieuwe plantjes te poten, ook op het graf van mijn ouders. Het seizoen van nieuw leven.
Een nieuwe start na COVID-19
Een afscheid waar familie en vrienden elkaar weer kunnen troosten zonder mondkapjes, waar geen strepen meer door de namen worden gehaald voor het maximaal aantal personen tijdens de afscheidsplechtigheid. Een samenzijn na afloop in een horecagelegenheid naar eigen wens. Niet alleen de zon straalt in de lente, maar ook ik straal dat dit weer kan.
Met een lach en een traan
Stralende gezichten zie ik ook tijdens mijn werk. Vaak vragen mensen aan mij of het werk wat ik doe altijd verdrietig is. Zonder humor en zonder glimlach kan niemand, denk ik, zijn of haar werk doen. Families vertellen vaak anekdotes over de persoon die is overleden. Dit kunnen verdrietige of humoristische zijn. En soms worden er grapjes gemaakt en is het even heerlijk om de ontspanning op hun gezichten te zien. Zo leer ik die persoon en de familie ook beter kennen. Verdriet en vreugde. Twee emoties die vaak zo dicht bij elkaar liggen. Ook bij mij.
Ik ben serieus met de mensen waarmee ik samenwerk, maar ik kan ook gepaste humor delen. In mijn vrije tijd vind ik het heerlijk als ik kan praten maar ook kan lachen met mijn familie, vrienden en vriendinnen. Dit werkt relativerend.
Als ik terug kom van het begeleiden van een uitvaart of van het regelen hiervan, geniet ik intens als ik door “mijn” polder naar huis rijd. Mijn basis waar de lente nu lacht naar mij.
